TGT: wat is jouw houdbaarheid?

Nee, dit gaat niet over pensioenleeftijd. Hoewel daar natuurlijk op zich genoeg over te schrijven valt: wat is de bruikbaarheidstermijn van een werkzaam lid van de beroepsbevolking? Hier gaat het over de bruikbaarheid van een batterij: jouw batterij. En de mijne.

Toen ik op kamers zat en in het weekend bij mijn ouders thuiskwam, gebeurde het regelmatig dat mijn moeder me na het middageten naar bed stuurde. “Ga maar bijslapen” was de boodschap. Ik maakte er dankbaar gebruik van. De hele week in Zwolle druk met de (na)schoolse drukte, in het weekend in Hometown de kroeg in om bij te trekken met de thuisploeg, ’s ochtends op zondag wakker gemaakt worden door nichtjes die mijn matras als trampoline gebruikten. Op een gegeven moment wat het Op. Met de grote O: batterij leeg. Mijn moeder herkende dit: “Kien, wat zien je weer bleek!”

Tijden veranderen, plaatsen veranderen, mensen veranderen maar ik heb nog steeds te doen met diezelfde batterij want er is geen nieuwe te koop. Ik heb nog steeds te maken met mijzelf en mijn honger naar actie en avontuur. Ik verander wel iets maar het kind in mij blijft me bestoken met leuke ideeën en snode plannen.

Tijdens mijn werk bij de Voedselbank was houdbaarheidsdatum van voedsel een main topic: de THT (tenminste houdbaar tot) en TGT (te gebruiken tot) waarbij met name de laatste voor veel verspilling zorgt. Zuivel mag niet na de TGT datum worden verstrekt, punt af klaar. Terwijl melk of yoghurt zeker drie dagen erna nog goed is heeft de Nederlandse Voedsel en Waren Autoriteit (NVWA) bepaald dat dit niet mag. Waarschijnlijk om claims te voorkomen. Waar is ons gezond verstand gebleven? Hebben we geen neus om te ruiken dat de melk zuur is? We zien toch dat die schift? Niets mee te maken zegt de wetgever bij monde van de NVWA: TGT blijft TGT en na die datum mag het niet verstrekt, punt.

Soms trap ik er weer in en negeer ik mijn eigen signalen. “Wat zie je bleek.” zei mijn man. Ha, mijn eigen NVWA. Flashback naar de Voorstraat in Hometown. Volgens mij was ik even door mijn TGT gezakt. Ik was blind over mijn signalen gewalst, op geautomatiseerde drammerigheid doorgegaan met ‘doen’, terwijl er ‘zijn’-tijd nodig was. Niet geluisterd, symptomen genegeerd want ik ‘moest’ nog even zus-of-zo. Ik ben mijn bed maar weer ingedoken en daar heb ik drie uur aan een stuk liggen slapen: op de lader.

In de soezerigheid na het slapen legde ik een combinatie: het is niet de lengte in tijd die bepaalt hoelang mijn batterij meegaat, het is de hoeveelheid aanwezige energie die maakt hoe lang ik te gebruiken ben. Dan gaat het over hoeveel ik tussendoor weer oplaad en hoe ik doorlopend en duurzaam bouw aan mijn TGT. Hoeveel slaap pak ik? Hoeveel energie geeft mijn voeding? Of kost mijn voeding me meer energie dan het oplevert? Hoeveel gezonde lucht neem ik effectief? Hoe hou ik mijn systeem schoon en helder? Hoevaak trap ik op de rem om kwalitatief goede hersteltijd te nemen?

Ik leer wel iets bij natuurlijk: het gaat steeds beter naar mate ik ouder word en hier bewuster mee omga. Toch trap ik er steeds weer in na verloop van tijd. Er is ook zoveel te doen en er zijn zoveel interessante en mooie dingen te ontdekken en te ondernemen…… Eager to live.