Toename stress gerelateerd verzuim

Hoe kan het toch dat er zoveel wordt geschreven over de implicatie van voortdurende stress op onze gezondheid en dat de verzuimcijfers maar blijven oplopen in deze categorie? Hoe hardnekkig zijn wij als werkend Nederland?

Verzuimduur

Volgens recent onderzoek van Arboned is er weer een toename van psychisch verzuim. Hiervan vormt stressgerelateerd verzuim een groot deel. De duur van dergelijk verzuim neemt ook licht toe: van 202 dagen in 2016 naar 205 dagen in 2017. 205 dagen(!). Even kijken, 2018 heeft 261 werkbare dagen. Gewoon bijna een jaar aan werkbare dagen uit de running. Dus.

Verzuimpercentage

Op de site van de overheid lees ik dat het gemiddeld verzuimpercentage in Nederland vorig jaar 4% was. (exclusief ‘de gezonde ziekte’ zwangerschap&bevalling uiteraard). Ik kom in bedrijven waar dit lager is, chapeau. Vaak zit ik hier ter voorkoming van. Ik zie er echter ook die ver boven het gemiddelde verzuimcijfer scoren. Ze lijken het onderwerp stress maar niet serieus te willen nemen. Het lijkt hier soms dweilen met de kraan open.

Verzuimklachten

Volgens de site ‘volksgezondheidenzorg’ viel 32,7% van alle verzuim in categorie psychisch, 28,6% verzuim met klachten beweginsapparaat en 38,7% overig. Die laatste intrigeert me: “Onder ‘overige aandoeningen’ worden vooral hart- en vaatziekten, maag- en darmklachten, neurologische aandoeningen, urogenitale klachten en longklachten verstaan.”  Met name hart/vaat en maag/darm klachten kunnen veroorzaakt worden door stress. Dus.

Verzuimkosten

Laten we het eens hebben over kosten van verzuim. Een zieke werknemer kost tussen de €200 en €400 per dag. Maal 205 verzuimdagen is dat €41.000 tot €82.000. Dat zijn toch aanzienlijke bedragen. Door dat geld anders te besteden moet je toch veel effectiever kunnen werken met z’n allen? En als mensen minder overmatige stress ervaren, zijn ze over het algemeen meer bevlogen, productiever, effectiever, efficiënter.

Verzuimd te denken?

Iets van korte termijn denken versus lange termijn?